ياد دارم که شبی در کاروانی هه شب رفته بودم

و سحر در کنار بيشه ای خفته شوريده ای که در آن سفر همراه ما بود

نعره ای برآورد و راه بيابان گرفت و يک نفس آرام نيافت.

چون روز شد گفتمش آنچه حالت بود؟

گفت: بلبلان را ديدم که به نالش درآمده بودند

از درخت و کبکان از کوه و غوکان در آب و بهايم از بيشه

انديشه کردم که مروت نباشد همه در تسبيح و من به غفلت خفته.

دوش مرغـی به صبـح مـی ناليد
                            عقل و صبـرم ببرد و طاقت و هوش

يکـی از دوستــان مخلــــص را
                            مــگر آواز مـــن رسيـــد بـه گـوش

گـفت بـاور نـــداشتـم کـه تـورا
                            بــانگ مــرغی چنين کند مدهــوش

گفتـم ايـن شـرط آدمیت نيست
                            مـرغ تسبيـح گوی و من خامــوش

                      گلستان سعدی  

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: